| تا همی سوزید ز آتش بی‌امان | کوری چشم و دل نامحرمان | |
| بر من آرد رحم جاهل از خری | من برو رحم آرم از بینش‌وری | |
| خاصه این آتش که جان آبهاست | کار پروانه به عکس کار ماست | |
| او ببینند نور و در ناری رود | دل ببیند نار و در نوری شود | |
| این چنین لعب آمد از رب جلیل | تا ببینی کیست از آل خلیل | |
| آتشی را شکل آبی داده‌اند | واندر آتش چشمه‌ای بگشاده‌اند | |
| ساحری صحن برنجی را به فن | صحن پر کرمی کند در انجمن | |
| خانه را او پر ز کزدمها نمود | از دم سحر و خود آن کزدم نبود | |
| چونک جادو می‌نماید صد چنین | چون بود دستان جادوآفرین | |
| لاجرم از سحر یزدان قرن قرن | اندر افتادند چون زن زیر پهن | |
| ساحرانشان بنده بودند و غلام | اندر افتادند چون صعوه به دام | |
| هین بخوان قرآن ببین سحر حلال | سرنگونی مکرهای کالجبال | |
| من نیم فرعون کایم سوی نیل | سوی آتش می‌روم من چون خلیل | |
| نیست آتش هست آن ماء معین | وآن دگر از مکر آب آتشین | |
| پس نکو گفت آن رسول خوش‌جواز | ذره‌ای عقلت به از صوم و نماز | |
| زانک عقلت جوهرست این دو عرض | این دو در تکمیل آن شد مفترض | |
| تا جلا باشد مر آن آیینه را | که صفا آید ز طاعت سینه را | |
| لیک گر آیینه از بن فاسدست | صیقل او را دیر باز آرد به دست | |
| وان گزین آیینه که خوش مغرس است | اندکی صیقل گری آن را بس است |