| جرعه حسنست اندر خاک گش | که به صد دل روز و شب می‌بوسیش | |
| جرعه خاک آمیز چون مجنون کند | مر ترا تا صاف او خود چون کند | |
| هر کسی پیش کلوخی جامه‌چاک | که آن کلوخ از حسن آمد جرعه‌ناک | |
| جرعه‌ای بر ماه و خورشید و حمل | جرعه‌ای بر عرش و کرسی و زحل | |
| جرعه گوییش ای عجب یا کیمیا | که ز اسیبش بود چندین بها | |
| جد طلب آسیب او ای ذوفنون | لا یمس ذاک الا المطهرون | |
| جرعه‌ای بر زر و بر لعل و درر | جرعه‌ای بر خمر و بر نقل و ثمر | |
| جرعه‌ای بر روی خوبان لطاف | تا چگونه باشد آن راواق صاف | |
| چون همی مالی زبان را اندرین | چون شوی چون بینی آن را بی ز طین | |
| چونک وقت مرگ آن جرعه‌ی صفا | زین کلوخ تن به مردن شد جدا | |
| آنچ می‌ماند کنی دفنش تو زود | این چنین زشتی بدان چون گشته بود | |
| جان چو بی این جیفه بنماید جمال | من نتانم گفت لطف آن وصال | |
| مه چو بی‌این ابر بنماید ضیا | شرح نتوان کرد زان کار و کیا | |
| حبذا آن مطبخ پر نوش و قند | کین سلاطین کاسه‌لیسان ویند | |
| حبذا آن خرمن صحرای دین | که بود هر خرمن آن را دانه‌چین | |
| حبذا دریای عمر بی‌غمی | که بود زو هفت دریا شب‌نمی | |
| جرعه‌ای چون ریخت ساقی الست | بر سر این شوره خاک زیردست | |
| جوش کرد آن خاک و ما زان جوششیم | جرعه‌ی دیگر که بس بی‌کوششیم | |
| گر روا بد ناله کردم از عدم | ور نبود این گفتنی نک تن زدم | |
| این بیان بط حرص منثنیست | از خلیل آموز که آن بط کشتنیست |