| گریه‌ی ابرست و سوز آفتاب | استن دنیا همین دو رشته تاب | |
| گر نبودی سوز مهر و اشک ابر | کی شدی جسم و عرض زفت و سطبر | |
| کی بدی معمور این هر چار فصل | گر نبودی این تف و این گریه اصل | |
| سوز مهر و گریه‌ی ابر جهان | چون همی دارد جهان را خوش‌دهان | |
| آفتاب عقل را در سوز دار | چشم را چون ابر اشک‌افروز دار | |
| چشم گریان بایدت چون طفل خرد | کم خور آن نان را که نان آب تو برد | |
| تن چو با برگست روز و شب از آن | شاخ جان در برگ‌ریزست و خزان | |
| برگ تن بی‌برگی جانست زود | این بباید کاستن آن را فزود | |
| اقرضوا الله قرض ده زین برگ تن | تا بروید در عوض در دل چمن | |
| قرض ده کم کن ازین لقمه‌ی تنت | تا نماید وجه لا عین رات | |
| تن ز سرگین خویش چون خالی کند | پر ز مشک و در اجلالی کند | |
| زین پلیدی بدهد و پاکی برد | از یطهرکم تن او بر خورد | |
| دیو می‌ترساندت که هین و هین | زین پشیمان گردی و گردی حزین | |
| گر گدازی زین هوسها تو بدن | بس پشیمان و غمین خواهی شدن | |
| این بخور گرمست و داروی مزاج | وآن بیاشام از پی نفع و علاج | |
| هم بدین نیت که این تن مرکبست | آنچ خو کردست آنش اصوبست | |
| هین مگردان خو که پیش آید خلل | در دماغ و دل بزاید صد علل | |
| این چنین تهدیدها آن دیو دون | آرد و بر خلق خواند صد فسون | |
| خویش جالینوس سازد در دوا | تا فریبد نفس بیمار ترا | |
| کین ترا سودست از درد و غمی | گفت آدم را همین در گندمی |