| از فراش خویش سوی در شتافت | دست بر در چون نهاد او بسته یافت | |
| در گشادن حیله کرد آن حیله‌ساز | نوع نوع و خود نشد آن بند باز | |
| شد تقاضا بر تقاضا خانه تنگ | ماند او حیران و بی‌درمان و دنگ | |
| حیله کرد او و به خواب اندر خزید | خویشتن در خواب در ویرانه دید | |
| زانک ویرانه بد اندر خاطرش | شد به خواب اندر همانجا منظرش | |
| خویش در ویرانه‌ی خالی چو دید | او چنان محتاج اندر دم برید | |
| گشت بیدار و بدید آن جامه خواب | پر حدث دیوانه شد از اضطراب | |
| ز اندرون او برآمد صد خروش | زین چنین رسواییی بی خاک‌پوش | |
| گفت خوابم بتر از بیداریم | گه خورم این سو و آن سو می‌ریم | |
| بانگ می‌زد وا ثبورا وا ثبور | هم‌چنانک کافر اندر قعر گور | |
| منتظر که کی شود این شب به سر | یا برآید در گشادن بانگ در | |
| تا گریزد او چو تیری از کمان | تا نبیند هیچ کس او را چنان | |
| قصه بسیارست کوته می‌کنم | باز شد آن در رهید از درد و غم |