| آسمان نسبت به عرش آمد فرود | ورنه بس عالیست سوی خاک‌تود | |
| من بگویم وصف تو تا ره برند | پیش از آن کز فوت آن حسرت خورند | |
| نور حقی و به حق جذاب جان | خلق در ظلمات وهم‌اند و گمان | |
| شرط تعظیمست تا این نور خوش | گردد این بی‌دیدگان را سرمه‌کش | |
| نور یابد مستعد تیزگوش | کو نباشد عاشق ظلمت چو موش | |
| سست‌چشمانی که شب جولان کنند | کی طواف مشعله‌ی ایمان کنند | |
| نکته‌های مشکل باریک شد | بند طبعی که ز دین تاریک شد | |
| تا بر آراید هنر را تار و پود | چشم در خورشید نتواند گشود | |
| هم‌چو نخلی برنیارد شاخها | کرده موشانه زمین سوراخها | |
| چار وصفست این بشر را دل‌فشار | چارمیخ عقل گشته این چهار |