| گر چه قرآن از لب پیغامبرست | هر که گوید حق نگفت او کافرست | |
| چون همای بی‌خودی پرواز کرد | آن سخن را بایزید آغاز کرد | |
| عقل را سیل تحیر در ربود | زان قوی‌تر گفت که اول گفته بود | |
| نیست اندر جبه‌ام الا خدا | چند جویی بر زمین و بر سما | |
| آن مریدان جمله دیوانه شدند | کاردها در جسم پاکش می‌زدند | |
| هر یکی چون ملحدان گرده کوه | کارد می‌زد پیر خود را بی ستوه | |
| هر که اندر شیخ تیغی می‌خلید | بازگونه از تن خود می‌درید | |
| یک اثر نه بر تن آن ذوفنون | وان مریدان خسته و غرقاب خون | |
| هر که او سویی گلویش زخم برد | حلق خود ببریده دید و زار مرد | |
| وآنک او را زخم اندر سینه زد | سینه‌اش بشکافت و شد مرده‌ی ابد | |
| وآنک آگه بود از آن صاحب‌قران | دل ندادش که زند زخم گران | |
| نیم‌دانش دست او را بسته کرد | جان ببرد الا که خود را خسته کرد | |
| روز گشت و آن مریدان کاسته | نوحه‌ها از خانه‌شان برخاسته | |
| پیش او آمد هزاران مرد و زن | کای دو عالم درج در یک پیرهن | |
| این تن تو گر تن مردم بدی | چون تن مردم ز خنجر گم شدی | |
| با خودی با بی‌خودی دوچار زد | با خود اندر دیده‌ی خود خار زد | |
| ای زده بر بی‌خودان تو ذوالفقار | بر تن خود می‌زنی آن هوش دار | |
| زانک بی‌خود فانی است و آمنست | تا ابد در آمنی او ساکنست | |
| نقش او فانی و او شد آینه | غیر نقش روی غیر آن جای نه | |
| گر کنی تف سوی روی خود کنی | ور زنی بر آینه بر خود زنی |