| چون پیمبر سروری کرد از هذیل | از برای لشکر منصور خیل | |
| بوالفضولی از حسد طاقت نداشت | اعتراض و لانسلم بر فراشت | |
| خلق را بنگر که چون ظلمانی‌اند | در متاع فانیی چون فانی‌اند | |
| از تکبر جمله اندر تفرقه | مرده از جان زنده‌اند از مخرقه | |
| این عجب که جان به زندان اندرست | وانگهی مفتاح زندانش به دست | |
| پای تا سر غرق سرگین آن جوان | می‌زند بر دامنش جوی روان | |
| دایما پهلو به پهلو بی‌قرار | پهلوی آرامگاه و پشت‌دار | |
| نور پنهانست و جست و جو گواه | کز گزافه دل نمی‌جوید پناه | |
| گر نبودی حبس دنیا را مناص | نه بدی وحشت نه دل جستی خلاص | |
| وحشتت هم‌چون موکل می‌کشد | که بجو ای ضال منهاج رشد | |
| هست منهاج و نهان در مکمنست | یافتش رهن گزافه جستنست | |
| تفرقه‌جویان جمع اندر کمین | تو درین طالب رخ مطلوب بین | |
| مردگان باغ برجسته ز بن | کان دهنده‌ی زندگی را فهم کن | |
| چشم این زندانیان هر دم به در | کی بدی گر نیستی کس مژده‌ور | |
| صد هزار آلودگان آب‌جو | کی بدندی گر نبودی آب جو | |
| بر زمین پهلوت را آرام نیست | دان که در خانه لحاف و بستریست | |
| بی‌مقرگاهی نباشد بی‌قرار | بی‌خمار اشکن نباشد این خمار | |
| گفت نه نه یا رسول الله مکن | سرور لشکر مگر شیخ کهن | |
| یا رسول الله جوان ار شیرزاد | غیر مرد پیر سر لشکر مباد | |
| هم تو گفتستی و گفت تو گوا | پیر باید پیر باید پیشوا |