| یک سریه می‌فرستادش رسول | به هر جنگ کافر و دفع فضول | |
| یک جوانی را گزید او از هذیل | میر لشکر کردش و سالار خیل | |
| اصل لشکر بی‌گمان سرور بود | قوم بی‌سرور تن بی‌سر بود | |
| این همه که مرده و پژمرده‌ای | زان بود که ترک سرور کرده‌ای | |
| از کسل وز بخل وز ما و منی | می‌کشی سر خویش را سر می‌کنی | |
| هم‌چو استوری که بگریزد ز بار | او سر خود گیرد اندر کوهسار | |
| صاحبش در پی دوان کای خیره سر | هر طرف گرگیست اندر قصد خر | |
| گر ز چشمم این زمان غایب شوی | پیشت آید هر طرف گرگ قوی | |
| استخوانت را بخاید چون شکر | که نبینی زندگانی را دگر | |
| آن مگیر آخر بمانی از علف | آتش از بی‌هیزمی گردد تلف | |
| هین بمگریز از تصرف کردنم | وز گرانی بار که جانت منم | |
| تو ستوری هم که نفست غالبست | حکم غالب را بود ای خودپرست | |
| خر نخواندت اسپ خواندت ذوالجلال | اسپ تازی را عرب گوید تعال | |
| میر آخر بود حق را مصطفی | بهر استوران نفس پر جفا | |
| قل تعالوا گفت از جذب کرم | تا ریاضتتان دهم من رایضم | |
| نفسها را تا مروض کرده‌ام | زین ستوران بس لگدها خورده‌ام | |
| هر کجا باشد ریاضت‌باره‌ای | از لگدهااش نباشد چاره‌ای | |
| لاجرم اغلب بلا بر انبیاست | که ریاضت دادن خامان بلاست | |
| سکسکانید از دمم یرغا روید | تا یواش و مرکب سلطان شوید | |
| قل تعالوا قل تعالو گفت رب | ای ستوران رمیده از ادب |