| نامه‌ی دیگر نوشت آن بدگمان | پر ز تشنیع و نفیر و پر فغان | |
| که یکی رقعه نبشتم پیش شه | ای عجب آنجا رسید و یافت ره | |
| آن دگر را خواند هم آن خوب‌خد | هم نداد او را جواب و تن بزد | |
| خشک می‌آورد او را شهریار | او مکرر کرد رقعه پنج بار | |
| گفت حاجب آخر او بنده‌ی شماست | گر جوابش بر نویسی هم رواست | |
| از شهی تو چه کم گردد اگر | برغلام و بنده اندازی نظر | |
| گفت این سهلست اما احمقست | مرد احمق زشت و مردود حقست | |
| گرچه آمرزم گناه و زلتش | هم کند بر من سرایت علتش | |
| صد کس از گرگین همه گرگین شوند | خاصه این گر خبیث ناپسند | |
| گر کم عقلی مبادا گبر را | شوم او بی‌آب دارد ابر را | |
| نم نبارد ابر از شومی او | شهر شد ویرانه از بومی او | |
| از گر آن احمقان طوفان نوح | کرد ویران عالمی را در فضوح | |
| گفت پیغامبر که احمق هر که هست | او عدو ماست و غول ره‌زنست | |
| هر که او عاقل بود از جان ماست | روح او و ریح او ریحان ماست | |
| عقل دشنامم دهد من راضیم | زانک فیضی دارد از فیاضیم | |
| نبود آن دشنام او بی‌فایده | نبود آن مهمانیش بی‌مایده | |
| احمق ار حلوا نهد اندر لبم | من از آن حلوای او اندر تبم | |
| این یقین دان گر لطیف و روشنی | نیست بوسه‌ی کون خر را چاشنی | |
| سبلتت گنده کند بی‌فایده | جامه از دیگش سیه بی‌مایده | |
| مایده عقلست نی نان و شوی | نور عقلست ای پسر جان را غذی |