| صوفیی از فقر چون در غم شود | عین فقرش دایه و مطعم شود | |
| زانک جنت از مکاره رسته است | رحم قسم عاجزی اشکسته است | |
| آنک سرها بشکند او از علو | رحم حق و خلق ناید سوی او | |
| این سخن آخر ندارد وان جوان | از کمی اجرای نان شد ناتوان | |
| شاد آن صوفی که رزقش کم شود | آن شبه‌ش در گردد و اویم شود | |
| زان جرای خاص هر که آگاه شد | او سزای قرب و اجری‌گاه شد | |
| زان جرای روح چون نقصان شود | جانش از نقصان آن لرزان شود | |
| پس بداند که خطایی رفته است | که سمن‌زار رضا آشفته است | |
| هم‌چنانک آن شخص از نقصان کشت | رقعه سوی صاحب خرمن نبشت | |
| رقعه‌اش بردند پیش میر داد | خواند او رقعه جوابی وا نداد | |
| گفت او را نیست الا درد لوت | پس جواب احمق اولیتر سکوت | |
| نیستش درد فراق و وصل هیچ | بند فرعست او نجوید اصل هیچ | |
| احمقست و مرده‌ی ما و منی | کز غم فرعش فراغ اصل نی | |
| آسمانها و زمین یک سیب دان | کز درخت قدرت حق شد عیان | |
| تو چه کرمی در میان سیب در | وز درخت و باغبانی بی‌خبر | |
| آن یکی کرمی دگر در سیب هم | لیک جانش از برون صاحب‌علم | |
| جنبش او وا شکافد سیب را | بر نتابد سیب آن آسیب را | |
| بر دریده جنبش او پرده‌ها | صورتش کرمست و معنی اژدها | |
| آتش که اول ز آهن می‌جهد | او قدم بس سست بیرون می‌نهد | |
| دایه‌اش پنبه‌ست اول لیک اخیر | می‌رساند شعله‌ها او تا اثیر |