| آن شنیدی داستان بایزید | که ز حال بوالحسن پیشین چه دید | |
| روزی آن سلطان تقوی می‌گذشت | با مریدان جانب صحرا و دشت | |
| بوی خوش آمد مر او را ناگهان | در سواد ری ز سوی خارقان | |
| هم بدانجا ناله‌ی مشتاق کرد | بوی را از باد استنشاق کرد | |
| بوی خوش را عاشقانه می‌کشید | جان او از باد باده می‌چشید | |
| کوزه‌ای کو از یخابه پر بود | چون عرق بر ظاهرش پیدا شود | |
| آن ز سردی هوا آبی شدست | از درون کوزه نم بیرون نجست | |
| باد بوی‌آور مر او را آب گشت | آب هم او را شراب ناب گشت | |
| چون درو آثار مستی شد پدید | یک مرید او را از آن دم بر رسید | |
| پس بپرسیدش که این احوال خوش | که برونست از حجاب پنج و شش | |
| گاه سرخ و گاه زرد و گه سپید | می‌شود رویت چه حالست و نوید | |
| می‌کشی بوی و به ظاهر نیست گل | بی‌شک از غیبست و از گلزار کل | |
| ای تو کام جان هر خودکامه‌ای | هر دم از غیبت پیام و نامه‌ای | |
| هر دمی یعقوب‌وار از یوسفی | می‌رسد اندر مشام تو شفا | |
| قطره‌ای بر ریز بر ما زان سبو | شمه‌ای زان گلستان با ما بگو | |
| خو نداریم ای جمال مهتری | که لب ما خشک و تو تنها خوری | |
| ای فلک‌پیمای چست چست‌خیز | زانچ خوردی جرعه‌ای بر ما بریز | |
| میر مجلس نیست در دوران دگر | جز تو ای شه در حریفان در نگر | |
| کی توان نوشید این می زیردست | می یقین مر مرد را رسواگرست | |
| بوی را پوشیده و مکنون کند | چشم مست خویشتن را چون کند |