| آن یکی با دلق آمد از عراق | باز پرسیدند یاران از فراق | |
| گفت آری بد فراق الا سفر | بود بر من بس مبارک مژده‌ور | |
| که خلیفه داد ده خلعت مرا | که قرینش باد صد مدح و ثنا | |
| شکرها و حمدها بر می‌شمرد | تا که شکر از حد و اندازه ببرد | |
| پس بگفتندش که احوال نژند | بر دروغ تو گواهی می‌دهند | |
| تن برهنه سر برهنه سوخته | شکر را دزدیده یا آموخته | |
| کو نشان شکر و حمد میر تو | بر سر و بر پای بی توفیر تو | |
| گر زبانت مدح آن شه می‌تند | هفت اندامت شکایت می‌کند | |
| در سخای آن شه و سلطان جود | مر ترا کفشی و شلواری نبود | |
| گفت من ایثار کردم آنچ داد | میر تقصیری نکرد از افتقاد | |
| بستدم جمله عطاها از امیر | بخش کردم بر یتیم و بر فقیر | |
| مال دادم بستدم عمر دراز | در جزا زیرا که بودم پاک‌باز | |
| پس بگفتندش مبارک مال رفت | چیست اندر باطنت این دود نفت | |
| صد کراهت در درون تو چو خار | کی بود انده نشان ابتشار | |
| کو نشان عشق و ایثار و رضا | گر درستست آنچ گفتی ما مضی | |
| خود گرفتم مال گم شد میل کو | سیل اگر بگذشت جای سیل کو | |
| چشم تو گر بد سیاه و جان‌فزا | گر نماند او جان‌فزا ازرق چرا | |
| کو نشان پاک‌بازی ای ترش | بوی لاف کژ همی‌آید خمش | |
| صد نشان باشد درون ایثار را | صد علامت هست نیکوکار را | |
| مال در ایثار اگر گردد تلف | در درون صد زندگی آید خلف |