| که تعلق با همین دنیاستش | ره به هفتم آسمان بر نیستش | |
| این همه علم بنای آخرست | که عماد بود گاو و اشترست | |
| بهر استبقای حیوان چند روز | نام آن کردند این گیجان رموز | |
| علم راه حق و علم منزلش | صاحب دل داند آن را با دلش | |
| پس درین ترکیب حیوان لطیف | آفرید و کرد با دانش الیف | |
| نام کالانعام کرد آن قوم را | زانک نسبت کو بیقظه نوم را | |
| روح حیوانی ندارد غیر نوم | حسهای منعکس دارند قوم | |
| یقظه آمد نوم حیوانی نماند | انعکاس حس خود از لوح خواند | |
| هم‌چو حس آنک خواب او را ربود | چون شد او بیدار عکسیت نمود | |
| لاجرم اسفل بود از سافلین | ترک او کن لا احب الافلین |