| هر که در مکر تو دارد دل گرو | گردنش را من زنم تو شاد رو | |
| بر سر کوریش کوریها نهم | او شکر پندارد و زهرش دهم | |
| عقلها از نور من افروختند | مکرها از مکر من آموختند | |
| چیست خود آلاجق آن ترکمان | پیش پای نره پیلان جهان | |
| آن چراغ او به پیش صرصرم | خود چه باشد ای مهین پیغامبرم | |
| خیز در دم تو بصور سهمناک | تا هزاران مرده بر روید ز خاک | |
| چون تو اسرافیل وقتی راست‌خیز | رستخیزی ساز پیش از رستخیز | |
| هر که گوید کو قیامت ای صنم | خویش بنما که قیامت نک منم | |
| در نگر ای سایل محنت‌زده | زین قیامت صد جهان افزون شده | |
| ور نباشد اهل این ذکر و قنوت | پس جواب الاحمق ای سلطان سکوت | |
| ز آسمان حق سکوت آید جواب | چون بود جانا دعا نامستجاب | |
| ای دریغا وقت خرمنگاه شد | لیک روز از بخت ما بیگاه شد | |
| وقت تنگست و فراخی این کلام | تنگ می‌آید برو عمر دوام | |
| نیزه‌بازی اندرین کوه‌های تنگ | نیزه‌بازان را همی آرد به تنگ | |
| وقت تنگ و خاطر و فهم عوام | تنگ‌تر صد ره ز وقت است ای غلام | |
| چون جواب احمق آمد خامشی | این درازی در سخن چون می‌کشی | |
| از کمال رحمت و موج کرم | می‌دهد هر شوره را باران و نم |