| کندن گوری که کمتر پیشه بود | کی ز فکر و حیله و اندیشه بود | |
| گر بدی این فهم مر قابیل را | کی نهادی بر سر او هابیل را | |
| که کجا غایب کنم این کشته را | این به خون و خاک در آغشته را | |
| دید زاغی زاغ مرده در دهان | بر گرفته تیز می‌آمد چنان | |
| از هوا زیر آمد و شد او به فن | از پی تعلیم او را گورکن | |
| پس به چنگال از زمین انگیخت گرد | زود زاغ مرده را در گور کرد | |
| دفن کردش پس بپوشیدش به خاک | زاغ از الهام حق بد علم‌ناک | |
| گفت قابیل آه شه بر عقل من | که بود زاغی ز من افزون به فن | |
| عقل کل را گفت مازاغ البصر | عقل جزوی می‌کند هر سو نظر | |
| عقل مازاغ است نور خاصگان | عقل زاغ استاد گور مردگان | |
| جان که او دنباله‌ی زاغان پرد | زاغ او را سوی گورستان برد | |
| هین مدو اندر پی نفس چو زاغ | کو به گورستان برد نه سوی باغ | |
| گر روی رو در پی عنقای دل | سوی قاف و مسجد اقصای دل | |
| نوگیاهی هر دم ز سودای تو | می‌دمد در مسجد اقصای تو | |
| تو سلیمان‌وار داد او بده | پی بر از وی پای رد بر وی منه | |
| زانک حال این زمین با ثبات | باز گوید با تو انواع نبات | |
| در زمین گر نیشکر ور خود نیست | ترجمان هر زمین نبت ویست | |
| پس زمین دل که نبتش فکر بود | فکرها اسرار دل را وا نمود | |
| گر سخن‌کش یابم اندر انجمن | صد هزاران گل برویم چون چمن | |
| ور سخن‌کش یابم آن دم زن به مزد | می‌گریزد نکته‌ها از دل چو دزد |