| بعد سالی چند بهر رزق و کشت | شاعر از فقر و عوز محتاج گشت | |
| گفت وقت فقر و تنگی دو دست | جست و جوی آزموده بهترست | |
| درگهی را که آزمودم در کرم | حاجت نو را بدان جانب برم | |
| معنی الله گفت آن سیبویه | یولهون فی الحوائج هم لدیه | |
| گفت الهنا فی حوائجنا الیک | والتمسناها وجدناها لدیک | |
| صد هزاران عاقل اندر وقت درد | جمله نالان پیش آن دیان فرد | |
| هیچ دیوانه‌ی فلیوی این کند | بر بخیلی عاجزی کدیه تند | |
| گر ندیدندی هزاران بار بیش | عاقلان کی جان کشیدندیش پیش | |
| بلک جمله‌ی ماهیان در موجها | جمله‌ی پرندگان بر اوجها | |
| پیل و گرگ و حیدر اشکار نیز | اژدهای زفت و مور و مار نیز | |
| بلک خاک و باد و آب و هر شرار | مایه زو یابند هم دی هم بهار | |
| هر دمش لابه کند این آسمان | که فرو مگذارم ای حق یک زمان | |
| استن من عصمت و حفظ تو است | جمله مطوی یمین آن دو دست | |
| وین زمین گوید که دارم بر قرار | ای که بر آبم تو کردستی سوار | |
| جملگان کیسه ازو بر دوختند | دادن حاجت ازو آموختند | |
| هر نبیی زو برآورده برات | استعینوا منه صبرا او صلات | |
| هین ازو خواهید نه از غیر او | آب در یم جو مجو در خشک جو | |
| ور بخواهی از دگر هم او دهد | بر کف میلش سخا هم او نهد | |
| آنک معرض را ز زر قارون کند | رو بدو آری به طاعت چون کند | |
| بار دیگر شاعر از سودای داد | روی سوی آن شه محسن نهاد |