| ای سلیمان مسجد اقصی بساز | لشکر بلقیس آمد در نماز | |
| چونک او بنیاد آن مسجد نهاد | جن و انس آمد بدن در کار داد | |
| یک گروه از عشق و قومی بی‌مراد | هم‌چنانک در ره طاعت عباد | |
| خلق دیوانند و شهوت سلسله | می‌کشدشان سوی دکان و غله | |
| هست این زنجیر از خوف و وله | تو مبین این خلق را بی‌سلسله | |
| می‌کشاندشان سوی کسب و شکار | می‌کشاندشان سوی کان و بحار | |
| می‌کشدشان سوی نیک و سوی بد | گفت حق فی جیدها حبل المسد | |
| قد جعلنا الحبل فی اعناقهم | واتخذنا الحبل من اخلاقهم | |
| لیس من مستقذر مستنقه | قط الا طایره فی عنقه | |
| حرص تو در کار بد چون آتشست | اخگر از رنگ خوش آتش خوشست | |
| آن سیاهی فحم در آتش نهان | چونک آتش شد سیاهی شد عیان | |
| اخگر از حرص تو شد فحم سیاه | حرص چون شد ماند آن فحم تباه | |
| آن زمان آن فحم اخگر می‌نمود | آن نه حسن کار نار حرص بود | |
| حرص کارت را بیاراییده بود | حرص رفت و ماند کار تو کبود | |
| غوله‌ای را که بر آرایید غول | پخته پندارد کسی که هست گول | |
| آزمایش چون نماید جان او | کند گردد ز آزمون دندان او | |
| از هوس آن دام دانه می‌نمود | عکس غول حرص و آن خود خام بود | |
| حرص اندر کار دین و خیر جو | چون نماند حرص باشد نغزرو | |
| خیرها نغزند نه از عکس غیر | تاب حرص ار رفت ماند تاب خیر | |
| تاب حرص از کار دنیا چون برفت | فحم باشد مانده از اخگر بتفت |