| آن سگی در کو گدای کور دید | حمله می‌آورد و دلقش می‌درید | |
| گفته‌ایم این را ولی باری دگر | شد مکرر بهر تاکید خبر | |
| کور گفتش آخر آن یاران تو | بر کهند این دم شکاری صیدجو | |
| قوم تو در کوه می‌گیرند گور | در میان کوی می‌گیری تو کور | |
| ترک این تزویر گو شیخ نفور | آب شوری جمع کرده چند کور | |
| کین مریدان من و من آب شور | می‌خورند از من همی گردند کور | |
| آب خود شیرین کن از بحر لدن | آب بد را دام این کوران مکن | |
| خیز شیران خدا بین گورگیر | تو چو سگ چونی بزرقی کورگیر | |
| گور چه از صید غیر دوست دور | جمله شیر و شیرگیر و مست نور | |
| در نظاره صید و صیادی شه | کرده ترک صید و مرده در وله | |
| هم‌چو مرغ مرده‌شان بگرفته یار | تا کند او جنس ایشان را شکار | |
| مرغ مرده مضطر اندر وصل و بین | خوانده‌ای القلب بین اصبعین | |
| مرغ مرده‌ش را هر آنک شد شکار | چون ببیند شد شکار شهریار | |
| هر که او زین مرغ مرده سر بتافت | دست آن صیاد را هرگز نیافت | |
| گوید او منگر به مرداری من | عشق شه بین در نگهداری من | |
| من نه مردارم مرا شه کشته است | صورت من شبه مرده گشته است | |
| جنبشم زین پیش بود از بال و پر | جنبشم اکنون ز دست دادگر | |
| جنبش فانیم بیرون شد ز پوست | جنبشم باقیست اکنون چون ازوست | |
| هر که کژ جنبد به پیش جنبشم | گرچه سیمرغست زارش می‌کشم | |
| هین مرا مرده مبین گر زنده‌ای | در کف شاهم نگر گر بنده‌ای |