| گه چنین شاهی ازو پیدا کنیم | گه هم او را پیش شه شیدا کنیم | |
| صد هزاران عاشق و معشوق ازو | در فغان و در نفیر و جست و جو | |
| کار ما اینست بر کوری آن | که به کار ما ندارد میل جان | |
| این فضیلت خاک را زان رو دهیم | که نواله پیش بی‌برگان نهیم | |
| زانک دارد خاک شکل اغبری | وز درون دارد صفات انوری | |
| ظاهرش با باطنش گشته به جنگ | باطنش چون گوهر و ظاهر چو سنگ | |
| ظاهرش گوید که ما اینیم و بس | باطنش گوید نکو بین پیش و پس | |
| ظاهرش منکر که باطن هیچ نیست | باطنش گوید که بنماییم بیست | |
| ظاهرش با باطنش در چالش‌اند | لاجرم زین صبر نصرت می‌کشند | |
| زین ترش‌رو خاک صورتها کنیم | خنده‌ی پنهانش را پیدا کنیم | |
| زانک ظاهر خاک اندوه و بکاست | در درونش صد هزاران خنده‌هاست | |
| کاشف السریم و کار ما همین | کین نهانها را بر آریم از کمین | |
| گرچه دزد از منکری تن می‌زند | شحنه آن از عصر پیدا می‌کند | |
| فضلها دزدیده‌اند این خاکها | تا مقر آریمشان از ابتلا | |
| بس عجب فرزند کو را بوده است | لیک احمد بر همه افزوده است | |
| شد زمین و آسمان خندان و شاد | کین چنین شاهی ز ما دو جفت زاد | |
| می‌شکافد آسمان از شادیش | خاک چون سوسن شده ز آزادیش | |
| ظاهرت با باطنت ای خاک خوش | چونک در جنگ‌اند و اندر کش‌مکش | |
| هر که با خود بهر حق باشد به جنگ | تا شود معنیش خصم بو و رنگ | |
| ظلمتش با نور او شد در قتال | آفتاب جانش را نبود زوال |