| چون خبر یابید جد مصطفی | از حلیمه وز فغانش بر ملا | |
| وز چنان بانگ بلند و نعره‌ها | که بمیلی می‌رسید از وی صدا | |
| زود عبدالمطلب دانست چیست | دست بر سینه همی‌زد می‌گریست | |
| آمد از غم بر در کعبه بسوز | کای خبیر از سر شب وز راز روز | |
| خویشتن را من نمی‌بینم فنی | تا بود هم‌راز تو هم‌چون منی | |
| خویشتن را من نمی‌بینم هنر | تا شوم مقبول این مسعود در | |
| یا سر و سجده‌ی مرا قدری بود | یا باشکم دولتی خندان شود | |
| لیک در سیمای آن در یتیم | دیده‌ام آثار لطفت ای کریم | |
| که نمی‌ماند به ما گرچه ز ماست | ما همه مسیم و احمد کیمیاست | |
| آن عجایبها که من دیدم برو | من ندیدم بر ولی و بر عدو | |
| آنک فضل تو درین طفلیش داد | کس نشان ندهد به صد ساله جهاد | |
| چون یقین دیدم عنایتهای تو | بر وی او دریست از دریای تو | |
| من هم او را می شفیع آرم به تو | حال او ای حال‌دان با من بگو | |
| از درون کعبه آمد بانگ زود | که هم‌اکنون رخ به تو خواهد نمود | |
| با دو صد اقبال او محظوظ ماست | با دو صد طلب ملک محفوظ ماست | |
| ظاهرش را شهره‌ی گیهان کنیم | باطنش را از همه پنهان کنیم | |
| زر کان بود آب و گل ما زرگریم | که گهش خلخال و گه خاتم بریم | |
| گه حمایلهای شمشیرش کنیم | گاه بند گردن شیرش کنیم | |
| گه ترنج تخت بر سازیم ازو | گاه تاج فرقهای ملک‌جو | |
| عشقها داریم با این خاک ما | زانک افتادست در قعده‌ی رضا |