| که برو ای پیر این چه جست و جوست | آن محمد را که عزل ما ازوست | |
| ما نگون و سنگسار آییم ازو | ما کساد و بی‌عیار آییم ازو | |
| آن خیالاتی که دیدندی ز ما | وقت فترت گاه گاه اهل هوا | |
| گم شود چون بارگاه او رسید | آب آمد مر تیمم را درید | |
| دور شو ای پیر فتنه کم فروز | هین ز رشک احمدی ما را مسوز | |
| دور شو بهر خدا ای پیر تو | تا نسوزی ز آتش تقدیر تو | |
| این چه دم اژدها افشردنست | هیچ دانی چه خبر آوردنست | |
| زین خبر جوشد دل دریا و کان | زین خبر لرزان شود هفت آسمان | |
| چون شنید از سنگها پیر این سخن | پس عصا انداخت آن پیر کهن | |
| پس ز لرزه و خوف و بیم آن ندا | پیر دندانها به هم بر می‌زدی | |
| آنچنان که اندر زمستان مرد عور | او همی لرزید و می‌گفت ای ثبور | |
| چون در آن حالت بدید او پیر را | زان عجب گم کرد زن تدبیر را | |
| گفت پیر اگر چه من در محنتم | حیرت اندر حیرت اندر حیرتم | |
| ساعتی بادم خطیبی می‌کند | ساعتی سنگم ادیبی می‌کند | |
| باد با حرفم سخنها می‌دهد | سنگ و کوهم فهم اشیا می‌دهد | |
| گاه طفلم را ربوده غیبیان | غیبیان سبز پر آسمان | |
| از کی نالم با کی گویم این گله | من شدم سودایی اکنون صد دله | |
| غیرتش از شرح غیبم لب ببست | این قدر گویم که طفلم گم شدست | |
| گر بگویم چیز دیگر من کنون | خلق بندندم به زنجیر جنون | |
| گفت پیرش کای حلیمه شاد باش | سجده‌ی شکر آر و رو را کم خراش |