| پیرمردی پیشش آمد با عصا | کای حلیمه چه فتاد آخر ترا | |
| که چنین آتش ز دل افروختی | این جگرها را ز ماتم سوختی | |
| گفت احمد را رضیعم معتمد | پس بیاوردم که بسپارم به جد | |
| چون رسیدم در حطیم آوازها | می‌رسید و می‌شنیدم از هوا | |
| من چو آن الحان شنیدم از هوا | طفل را بنهادم آنجا زان صدا | |
| تا ببینم این ندا آواز کیست | که ندایی بس لطیف و بس شهیست | |
| نه از کسی دیدم بگرد خود نشان | نه ندا می منقطع شد یک زمان | |
| چونک واگشتم ز حیرتهای دل | طفل را آنجا ندیدم وای دل | |
| گفتش ای فرزند تو انده مدار | که نمایم مر ترا یک شهریار | |
| که بگوید گر بخواهد حال طفل | او بداند منزل و ترحال طفل | |
| پس حلیمه گفت ای جانم فدا | مر ترا ای شیخ خوب خوش‌ندا | |
| هین مرا بنمای آن شاه نظر | کش بود از حال طفل من خبر | |
| برد او را پیش عزی کین صنم | هست در اخبار غیبی مغتنم | |
| ما هزاران گم شده زو یافتیم | چون به خدمت سوی او بشتافتیم | |
| پیر کرد او را سجود و گفت زود | ای خداوند عرب ای بحر جود | |
| گفت ای عزی تو بس اکرامها | کرده‌ای تا رسته‌ایم از دامها | |
| بر عرب حقست از اکرام تو | فرض گشته تا عرب شد رام تو | |
| این حلیمه‌ی سعدی از اومید تو | آمد اندر ظل شاخ بید تو | |
| که ازو فرزند طفلی گم شدست | نام آن کودک محمد آمدست | |
| چون محمد گفت آن جمله بتان | سرنگون گشت و ساجد آن زمان |