| خرده کاری بود و تفریقش خطر | هم‌چو اوصال بدن با همدگر | |
| پس سلیمان گفت گر چه فی‌الاخیر | سرد خواهد شد برو تاج و سریر | |
| چون ز وحدت جان برون آرد سری | جسم را با فر او نبود فری | |
| چون برآید گوهر از قعر بحار | بنگری اندر کف و خاشاک خوار | |
| سر بر آرد آفتاب با شرر | دم عقرب را کی سازد مستقر | |
| لیک خود با این همه بر نقد حال | جست باید تخت او را انتقال | |
| تا نگردد خسته هنگام لقا | کودکانه حاجتش گردد روا | |
| هست بر ما سهل و او را بس عزیز | تا بود بر خوان حوران دیو نیز | |
| عبرت جانش شود آن تخت ناز | هم‌چو دلق و چارقی پیش ایاز | |
| تا بداند در چه بود آن مبتلا | از کجاها در رسید او تا کجا | |
| خاک را و نطفه را و مضغه را | پیش چشم ما همی‌دارد خدا | |
| کز کجا آوردمت ای بدنیت | که از آن آید همی خفریقیت | |
| تو بر آن عاشق بدی در دور آن | منکر این فضل بودی آن زمان | |
| این کرم چون دفع آن انکار تست | که میان خاک می‌کردی نخست | |
| حجت انکار شد انشار تو | از دوا بدتر شد این بیمار تو | |
| خاک را تصویر این کار از کجا | نطفه را خصمی و انکار از کجا | |
| چون در آن دم بی‌دل و بی‌سر بدی | فکرت و انکار را منکر بدی | |
| از جمادی چونک انکارت برست | هم ازین انکار حشرت شد درست | |
| پس مثال تو چو آن حلقه‌زنیست | کز درونش خواجه گوید خواجه نیست | |
| حلقه‌زن زین نیست دریابد که هست | پس ز حلقه بر ندارد هیچ دست |