| چون سلیمان سوی مرغان سبا | یک صفیری کرد بست آن جمله را | |
| جز مگر مرغی که بد بی‌جان و پر | یا چو ماهی گنگ بود از اصل کر | |
| نی غلط گفتم که کر گر سر نهد | پیش وحی کبریا سمعش دهد | |
| چونک بلقیس از دل و جان عزم کرد | بر زمان رفته هم افسوس خورد | |
| ترک مال و ملک کرد او آن چنان | که بترک نام و ننگ آن عاشقان | |
| آن غلامان و کنیزان بناز | پیش چشمش هم‌چو پوسیده پیاز | |
| باغها و قصرها و آب رود | پیش چشم از عشق گلحن می‌نمود | |
| عشق در هنگام استیلا و خشم | زشت گرداند لطیفان را به چشم | |
| هر زمرد را نماید گندنا | غیرت عشق این بود معنی لا | |
| لااله الا هو اینست ای پناه | که نماید مه ترا دیگ سیاه | |
| هیچ مال و هیچ مخزن هیچ رخت | می دریغش نامد الا جز که تخت | |
| پس سلیمان از دلش آگاه شد | کز دل او تا دل او راه شد | |
| آن کسی که بانگ موران بشنود | هم فغان سر دوران بشنود | |
| آنک گوید راز قالت نملة | هم بداند راز این طاق کهن | |
| دید از دورش که آن تسلیم کیش | تلخش آمد فرقت آن تخت خویش | |
| گر بگویم آن سبب گردد دراز | که چرا بودش به تخت آن عشق و ساز | |
| گرچه این کلک قلم خود بی‌حسیست | نیست جنس کاتب او را مونسیست | |
| هم‌چنین هر آلت پیشه‌وری | هست بی‌جان مونس جانوری | |
| این سبب را من معین گفتمی | گر نبودی چشم فهمت را نمی | |
| از بزرگی تخت کز حد می‌فزود | نقل کردن تخت را امکان نبود |