| در نغولی بود آب آن تشنه راند | بر درخت جوز جوزی می‌فشاند | |
| می‌فتاد از جوزبن جوز اندر آب | بانگ می‌آمد همی دید او حباب | |
| عاقلی گفتش که بگذار ای فتی | جوزها خود تشنگی آرد ترا | |
| بیشتر در آب می‌افتد ثمر | آب در پستیست از تو دور در | |
| تا تو از بالا فرو آیی به زور | آب جویش برده باشد تا به دور | |
| گفت قصدم زین فشاندن جوز نیست | تیزتر بنگر برین ظاهر مه‌ایست | |
| قصد من آنست که آید بانگ آب | هم ببینم بر سر آب این حباب | |
| تشنه را خود شغل چه بود در جهان | گرد پای حوض گشتن جاودان | |
| گرد جو و گرد آب و بانگ آب | هم‌چو حاجی طایف کعبه‌ی صواب | |
| هم‌چنان مقصود من زین مثنوی | ای ضیاء الحق حسام‌الدین توی | |
| مثنوی اندر فروع و در اصول | جمله آن تست کردستی قبول | |
| در قبول آرند شاهان نیک و بد | چون قبول آرند نبود بیش رد | |
| چون نهالی کاشتی آبش بده | چون گشادش داده‌ای بگشا گره | |
| قصدم از الفاظ او راز توست | قصدم از انشایش آواز توست | |
| پیش من آوازت آواز خداست | عاشق از معشوق حاشا که جداست | |
| اتصالی بی‌تکیف بی‌قیاس | هست رب‌الناس را با جان ناس | |
| لیک گفتم ناس من نسناس نی | ناس غیر جان جان‌اشناس نی | |
| ناس مردم باشد و کو مردمی | تو سر مردم ندیدستی دمی | |
| ما رمیت اذ رمیت خوانده‌ای | لیک جسمی در تجزی مانده‌ای | |
| ملک جسمت را چو بلقیس ای غبی | ترک کن بهر سلیمان نبی |