| سوی حق گر راستانه خم شوی | وا رهی از اختران محرم شوی | |
| چون شوی محرم گشایم با تو لب | تا ببینی آفتابی نیم‌شب | |
| جز روان پاک او را شرق نه | در طلوعش روز و شب را فرق نه | |
| روز آن باشد که او شارق شود | شب نماند شب چو او بارق شود | |
| چون نماید ذره پیش آفتاب | هم‌چنانست آفتاب اندر لباب | |
| آفتابی را که رخشان می‌شود | دیده پیشش کند و حیران می‌شود | |
| هم‌چو ذره بینیش در نور عرش | پیش نور بی حد موفور عرش | |
| خوار و مسکین بینی او را بی‌قرار | دیده را قوت شده از کردگار | |
| کیمیایی که ازو یک ماثری | بر دخان افتاد گشت آن اختری | |
| نادر اکسیری که از وی نیم تاب | بر ظلامی زد به گردش آفتاب | |
| بوالعجب میناگری کز یک عمل | بست چندین خاصیت را بر زحل | |
| باقی اخترها و گوهرهای جان | هم برین مقیاس ای طالب بدان | |
| دیده‌ی حسی زبون آفتاب | دیده‌ی ربانیی جو و بیاب | |
| تا زبون گردد به پیش آن نظر | شعشعات آفتاب با شرر | |
| که آن نظر نوری و این ناری بود | نار پیش نور بس تاری بود |