| ور شود صد تو که باشد این زبان | که بجنباند به کف پرده‌ی عیان | |
| وای بر وی گر بساید پرده را | تیغ اللهی کند دستش جدا | |
| دست چه بود خود سرش را بر کند | آن سری کز جهل سرها می‌کند | |
| این به تقدیر سخن گفتم ترا | ورنه خود دستش کجا و آن کجا | |
| خاله را خایه بدی خالو شدی | این به تقدیر آمدست ار او بدی | |
| از زبان تا چشم کو پاک از شکست | صد هزاران ساله گویم اندکست | |
| هین مشو نومید نور از آسمان | حق چو خواهد می‌رسد در یک زمان | |
| صد اثر در کانها از اختران | می‌رساند قدرتش در هر زمان | |
| اختر گردون ظلم را ناسخست | اختر حق در صفاتش راسخست | |
| چرخ پانصد ساله راه ای مستعین | در اثر نزدیک آمد با زمین | |
| سه هزاران سال و پانصد تا زحل | دم بدم خاصیتش آرد عمل | |
| در همش آرد چو سایه در ایاب | طول سایه چیست پیش آفتاب | |
| وز نفوس پاک اختروش مدد | سوی اخترهای گردون می‌رسد | |
| ظاهر آن اختران قوام ما | باطن ما گشته قوام سما |