| روح محجوب از بقا بس در عذاب | روح واصل در بقا پاک از حجاب | |
| زین چراغ حس حیوان المراد | گفتمت هان تا نجویی اتحاد | |
| روح خود را متصل کن ای فلان | زود با ارواح قدس سالکان | |
| صد چراغت ار مرند ار بیستند | پس جدا اند و یگانه نیستند | |
| زان همه جنگند این اصحاب ما | جنگ کس نشنید اندر انبیا | |
| زانک نور انبیا خورشید بود | نور حس ما چراغ و شمع و دود | |
| یک بمیرد یک بماند تا به روز | یک بود پژمرده دیگر با فروز | |
| جان حیوانی بود حی از غذا | هم بمیرد او بهر نیک و بذی | |
| گر بمیرد این چراغ و طی شود | خانه‌ی همسایه مظلم کی شود | |
| نور آن خانه چو بی این هم به پاست | پس چراغ حس هر خانه جداست | |
| این مثال جان حیوانی بود | نه مثال جان ربانی بود | |
| باز از هندوی شب چون ماه زاد | در سر هر روزنی نوری فتاد | |
| نور آن صد خانه را تو یک شمر | که نماند نور این بی آن دگر | |
| تا بود خورشید تابان بر افق | هست در هر خانه نور او قنق | |
| باز چون خورشید جان آفل شود | نور جمله خانه‌ها زایل شود | |
| این مثال نور آمد مثل نی | مر ترا هادی عدو را ره‌زنی | |
| بر مثال عنکبوت آن زشت‌خو | پرده‌های گنده را بر بافد او | |
| از لعاب خویش پرده‌ی نور کرد | دیده‌ی ادراک خود را کور کرد | |
| گردن اسپ ار بگیرد بر خورد | ور بگیرد پاش بستاند لگد | |
| کم نشین بر اسپ توسن بی‌لگام | عقل و دین را پیشوا کن والسلام |