| آن چراغ این تن بود نورش چو جان | هست محتاج فتیل و این و آن | |
| آن چراغ شش فتیله‌ی این حواس | جملگی بر خواب و خور دارد اساس | |
| بی‌خور و بی‌خواب نزید نیم دم | با خور و با خواب نزید نیز هم | |
| بی‌فتیل و روغنش نبود بقا | با فتیل و روغن او هم بی‌وفا | |
| زانک نور علتی‌اش مرگ‌جوست | چون زید که روز روشن مرگ اوست | |
| جمله حسهای بشر هم بی‌بقاست | زانک پیش نور روز حشر لاست | |
| نور حس و جان بابایان ما | نیست کلی فانی و لا چون گیا | |
| لیک مانند ستاره و ماهتاب | جمله محوند از شعاع آفتاب | |
| آنچنان که سوز و درد زخم کیک | محو گردد چون در آید مار الیک | |
| آنچنان که عور اندر آب جست | تا در آب از زخم زنبوران برست | |
| می‌کند زنبور بر بالا طواف | چون بر آرد سر ندارندش معاف | |
| آب ذکر حق و زنبور این زمان | هست یاد آن فلانه وان فلان | |
| دم بخور در آب ذکر و صبر کن | تا رهی از فکر و وسواس کهن | |
| بعد از آن تو طبع آن آب صفا | خود بگیری جملگی سر تا به پا | |
| آنچنان که از آب آن زنبور شر | می‌گریزد از تو هم گیرد حذر | |
| بعد از آن خواهی تو دور از آب باش | که بسر هم‌طبع آبی خواجه‌تاش | |
| بس کسانی کز جهان بگذشته‌اند | لا نیند و در صفات آغشته‌اند | |
| در صفات حق صفات جمله‌شان | هم‌چو اختر پیش آن خور بی‌نشان | |
| گر ز قرآن نقل خواهی ای حرون | خوان جمیع هم لدینا محضرون | |
| محضرون معدوم نبود نیک بین | تا بقای روحها دانی یقین |