| گرچه بر ناید به جهد و زور تو | لیک مسجد را برآرد پور تو | |
| کرده‌ی او کرده‌ی تست ای حکیم | ممنان را اتصالی دان قدیم | |
| ممنان معدود لیک ایمان یکی | جسمشان معدود لیکن جان یکی | |
| غیرفهم و جان که در گاو و خرست | آدمی را عقل و جانی دیگرست | |
| باز غیرجان و عقل آدمی | هست جانی در ولی آن دمی | |
| جان حیوانی ندارد اتحاد | تو مجو این اتحاد از روح باد | |
| گر خورد این نان نگردد سیر آن | ور کشد بار این نگردد او گران | |
| بلک این شادی کند از مرگ او | از حسد میرد چو بیند برگ او | |
| جان گرگان و سگان هر یک جداست | متحد جانهای شیران خداست | |
| جمع گفتم جانهاشان من به اسم | کان یکی جان صد بود نسبت به جسم | |
| هم‌چو آن یک نور خورشید سما | صد بود نسبت بصحن خانه‌ها | |
| لیک یک باشد همه انوارشان | چونک برگیری تو دیوار از میان | |
| چون نماند خانه‌ها را قاعده | ممنان مانند نفس واحده | |
| فرق و اشکالات آید زین مقال | زانک نبود مثل این باشد مثال | |
| فرقها بی‌حد بود از شخص شیر | تا به شخص آدمی‌زاد دلیر | |
| لیک در وقت مثال ای خوش‌نظر | اتحاد از روی جانبازی نگر | |
| کان دلیر آخر مثال شیر بود | نیست مثل شیر در جمله‌ی حدود | |
| متحد نقشی ندارد این سرا | تا که مثلی وا نمایم من ترا | |
| هم مثال ناقصی دست آورم | تا ز حیرانی خرد را وا خرم | |
| شب بهر خانه چراغی می‌نهند | تا به نور آن ز ظلمت می‌رهند |