| زانک گندم را حکیم آگهی | هیچ نفرستد به انبار کهی | |
| شیخ را که پیشوا و رهبرست | گر مریدی امتحان کرد او خرست | |
| امتحانش گر کنی در راه دین | هم تو گردی ممتحن ای بی‌یقین | |
| جرات و جهلت شود عریان و فاش | او برهنه کی شود زان افتتاش | |
| گر بیاید ذره سنجد کوه را | بر درد زان که ترازوش ای فتی | |
| کز قیاس خود ترازو می‌تند | مرد حق را در ترازو می‌کند | |
| چون نگنجد او به میزان خرد | پس ترازوی خرد را بر درد | |
| امتحان هم‌چون تصرف دان درو | تو تصرف بر چنان شاهی مجو | |
| چه تصرف کرد خواهد نقشها | بر چنان نقاش بهر ابتلا | |
| امتحانی گر بدانست و بدید | نی که هم نقاش آن بر وی کشید | |
| چه قدر باشد خود این صورت که بست | پیش صورتها که در علم ویست | |
| وسوسه‌ی این امتحان چون آمدت | بخت بد دان کمد و گردن زدت | |
| چون چنین وسواس دیدی زود زود | با خدا گرد و در آ اندر سجود | |
| سجده گه را تر کن از اشک روان | کای خدا تو وا رهانم زین گمان | |
| آن زمان کت امتحان مطلوب شد | مسجد دین تو پر خروب شد |