| مرتضی را گفت روزی یک عنود | کو ز تعظیم خدا آگه نبود | |
| بر سر بامی و قصری بس بلند | حفظ حق را واقفی ای هوشمند | |
| گفت آری او حفیظست و غنی | هستی ما را ز طفلی و منی | |
| گفت خود را اندر افکن هین ز بام | اعتمادی کن بحفظ حق تمام | |
| تا یقین گرددمرا ایقان تو | و اعتقاد خوب با برهان تو | |
| پس امیرش گفت خامش کن برو | تا نگردد جانت زین جرات گرو | |
| کی رسد مر بنده را که با خدا | آزمایش پیش آرد ز ابتلا | |
| بنده را کی زهره باشد کز فضول | امتحان حق کند ای گیج گول | |
| آن خدا را می‌رسد کو امتحان | پیش آرد هر دمی با بندگان | |
| تا به ما ما را نماید آشکار | که چه داریم از عقیده در سرار | |
| هیچ آدم گفت حق را که ترا | امتحان کردم درین جرم و خطا | |
| تا ببینم غایت حلمت شها | اه کرا باشد مجال این کرا | |
| عقل تو از بس که آمد خیره‌سر | هست عذرت از گناه تو بتر | |
| آنک او افراشت سقف آسمان | تو چه دانی کردن او را امتحان | |
| ای ندانسته تو شر و خیر را | امتحان خود را کن آنگه غیر را | |
| امتحان خود چو کردی ای فلان | فارغ آیی ز امتحان دیگران | |
| چون بدانستی که شکردانه‌ای | پس بدانی کاهل شکرخانه‌ای | |
| پس بدان بی‌امتحانی که اله | شکری نفرستدت ناجایگاه | |
| این بدان بی‌امتحان از علم شاه | چون سری نفرستدت در پایگاه | |
| هیچ عاقل افکند در ثمین | در میان مستراحی پر چمین |