| پای‌بسته چون رود خوش راهوار | بس گران بندیست این معذور دار | |
| این سخن اشکسته می‌آید دلا | کین سخن درست غیرت آسیا | |
| در اگر چه خرد و اشکسته شود | توتیای دیده‌ی خسته شود | |
| ای در از اشکست خود بر سر مزن | کز شکستن روشنی خواهی شدن | |
| همچنین اشکسته بسته گفتنیست | حق کند آخر درستش کو غنیست | |
| گندم ار بشکست و از هم در سکست | بر دکان آمد که نک نان درست | |
| تو هم ای عاشق چو جرمت گشت فاش | آب و روغن ترک کن اشکسته باش | |
| آنک فرزندان خاص آدم‌اند | نفحه‌ی انا ظلمنا می‌دمند | |
| حاجت خود عرضه کن حجت مگو | هم‌چو ابلیس لعین سخت‌رو | |
| سخت‌رویی گر ورا شد عیب‌پوش | در ستیز و سخت‌رویی رو بکوش | |
| آن ابوجهل از پیمبر معجزی | خواست هم‌چون کینه‌ور ترکی غزی | |
| لیک آن صدیق حق معجز نخواست | گفت این رو خود نگوید جز که راست | |
| کی رسد هم‌چون توی را کز منی | امتحان هم‌چو من یاری کنی |