| در جوابش بر گشاد آن یار لب | کز سوی ما روز سوی تست شب | |
| حیله‌های تیره اندر داوری | پیش بینایان چرا می‌آوری | |
| هر چه در دل داری از مکر و رموز | پیش ما رسواست و پیدا هم‌چو روز | |
| گر بپوشیمش ز بنده‌پروری | تو چرا بی‌رویی از حد می‌بری | |
| از پدر آموز که آدم در گناه | خوش فرود آمد به سوی پایگاه | |
| چون بدید آن عالم الاسرار را | بر دو پا استاد استغفار را | |
| بر سر خاکستر انده نشست | از بهانه شاخ تا شاخی نجست | |
| ربنا انا ظلمنا گفت و بس | چونک جانداران بدید از پیش و پس | |
| دید جانداران پنهان هم‌چو جان | دورباش هر یکی تا آسمان | |
| که هلا پیش سلیمان مور باش | تا بنشکافد ترا این دورباش | |
| جز مقام راستی یک دم مه‌ایست | هیچ لالا مرد را چون چشم نیست | |
| کور اگر از پند پالوده شود | هر دمی او باز آلوده شود | |
| آدما تو نیستی کور از نظر | لیک اذا جاء القضا عمی البصر | |
| عمرها باید به نادر گاه‌گاه | تا که بینا از قضا افتد به چاه | |
| کور را خود این قضا همراه اوست | که مرورا اوفتادن طبع و خوست | |
| در حدث افتد نداند بوی چیست | از منست این بوی یا ز آلودگیست | |
| ور کسی بر وی کند مشکی نثار | هم ز خود داند نه از احسان یار | |
| پس دو چشم روشن ای صاحب‌نظر | مر ترا صد مادرست و صد پدر | |
| خاصه چشم دل آن هفتاد توست | وین دو چشم حس خوشه‌چین اوست | |
| ای دریغا ره‌زنان بنشسته‌اند | صد گره زیر زبانم بسته‌اند |