| آن یکی افتاد بیهوش و خمید | چونک در بازار عطاران رسید | |
| بوی عطرش زد ز عطاران راد | تا بگردیدش سر و بر جا فتاد | |
| هم‌چو مردار اوفتاد او بی‌خبر | نیم روز اندر میان ره‌گذر | |
| جمع آمد خلق بر وی آن زمان | جملگان لاحول‌گو درمان کنان | |
| آن یکی کف بر دل او می براند | وز گلاب آن دیگری بر وی فشاند | |
| او نمی‌دانست کاندر مرتعه | از گلاب آمد ورا آن واقعه | |
| آن یکی دستش همی‌مالید و سر | وآن دگر کهگل همی آورد تر | |
| آن بخور عود و شکر زد به هم | وآن دگر از پوششش می‌کرد کم | |
| وآن دگر نبضش که تا چون می‌جهد | وان دگر بوی از دهانش می‌ستد | |
| تا که می خوردست و یا بنگ و حشیش | خلق درماندند اندر بیهشیش | |
| پس خبر بردند خویشان را شتاب | که فلان افتاده است آن‌جا خراب | |
| کس نمی‌داند که چون مصروع گشت | یا چه شد کور افتاد از بام طشت | |
| یک برادر داشت آن دباغ زفت | گربز و دانا بیامد زود تفت | |
| اندکی سرگین سگ در آستین | خلق را بشکافت و آمد با حنین | |
| گفت من رنجش همی دانم ز چیست | چون سبب دانی دوا کردن جلیست | |
| چون سبب معلوم نبود مشکلست | داروی رنج و در آن صد محملست | |
| چون بدانستی سبب را سهل شد | دانش اسباب دفع جهل شد | |
| گفت با خود هستش اندر مغز و رگ | توی بر تو بوی آن سرگین سگ | |
| تا میان اندر حدث او تا به شب | غرق دباغیست او روزی‌طلب | |
| پس چنین گفتست جالینوس مه | آنچ عادت داشت بیمار آنش ده |