| چادر خود را برو افکند زود | مرد را زن ساخت و در را بر گشود | |
| زیر چادر مرد رسوا و عیان | سخت پیدا چون شتر بر نردبان | |
| گفت خاتونیست از اعیان شهر | مر ورا از مال و اقبالست بهر | |
| در ببستم تا کسی بیگانه‌ای | در نیاید زود نادانانه‌ای | |
| گفت صوفی چیستش هین خدمتی | تا بر آرم بی‌سپاس و منتی | |
| گفت میلش خویشی و پیوستگیست | نیک خاتونیست حق داند که کیست | |
| خواست دختر را ببیند زیر دست | اتفاقا دختر اندر مکتبست | |
| باز گفت ار آرد باشد یا سبوس | می‌کنم او را به جان و دل عروس | |
| یک پسر دارد که اندر شهر نیست | خوب و زیرک چابک و مکسب کنیست | |
| گفت صوفی ما فقیر و زار و کم | قوم خاتون مال‌دار و محتشم | |
| کی بود این کفو ایشان در زواج | یک در از چوب و دری دیگر ز عاج | |
| کفو باید هر دو جفت اندر نکاح | ورنه تنگ آید نماند ارتیاح |