| صوفیی آمد به سوی خانه روز | خانه یک در بود و زن با کفش‌دوز | |
| جفت گشته با رهی خویش زن | اندر آن یک حجره از وسواس تن | |
| چون بزد صوفی به جد در چاشتگاه | هر دو درماندند نه حیلت نه راه | |
| هیچ معهودش نبد کو آن زمان | سوی خانه باز گردد از دکان | |
| قاصدا آن روز بی‌وقت آن مروع | از خیالی کرد تا خانه رجوع | |
| اعتماد زن بر آن کو هیچ بار | این زمان فا خانه نامد او ز کار | |
| آن قیاسش راست نامد از قضا | گرچه ستارست هم بدهد سزا | |
| چونک بد کردی بترس آمن مباش | زانک تخمست و برویاند خداش | |
| چند گاهی او بپوشاند که تا | آیدت زان بد پشیمان و حیا | |
| عهد عمر آن امیر ممنان | داد دزدی را به جلاد و عوان | |
| بانگ زد آن دزد کای میر دیار | اولین بارست جرمم زینهار | |
| گفت عمر حاش لله که خدا | بار اول قهر بارد در جزا | |
| بارها پوشد پی اظهار فضل | باز گیرد از پی اظهار عدل | |
| تا که این هر دو صفت ظاهر شود | آن مبشر گردد این منذر شود | |
| بارها زن نیز این بد کرده بود | سهل بگذشت آن و سهلش می‌نمود | |
| آن نمی‌دانست عقل پای‌سست | که سبو دایم ز جو ناید درست | |
| آنچنانش تنگ آورد آن قضا | که منافق را کند مرگ فجا | |
| نه طریق و نه رفیق و نه امان | دست کرده آن فرشته سوی جان | |
| آنچنان کین زن در آن حجره جفا | خشک شد او و حریفش ز ابتلا | |
| گفت صوفی با دل خود کای دو گبر | از شما کینه کشم لیکن به صبر |