| چونک تنهااش بدید آن ساده مرد | زود او قصد کنار و بوسه کرد | |
| بانگ بر وی زد به هیبت آن نگار | که مرو گستاخ ادب را هوش دار | |
| گفت آخر خلوتست و خلق نی | آب حاضر تشنه‌ی هم‌چون منی | |
| کس نمی‌جنبد درینجا جز که باد | کیست حاضر کیست مانع زین گشاد | |
| گفت ای شیدا تو ابله بوده‌ای | ابلهی وز عاقلان نشنوده‌ای | |
| باد را دیدی که می‌جنبد بدان | بادجنبانیست اینجا بادران | |
| جزو بادی که به حکم ما درست | بادبیزن تا نجنبانی نجست | |
| جنبش این جزو باد ای ساده مرد | بی‌تو و بی‌بادبیزن سر نکرد | |
| جنبش باد نفس کاندر لبست | تابع تصریف جان و قالبست | |
| گاه دم را مدح و پیغامی کنی | گاه دم را هجو و دشنامی کنی | |
| پس بدان احوال دیگر بادها | که ز جز وی کل می‌بیند نهی | |
| باد را حق گه بهاری می‌کند | در دیش زین لطف عاری می‌کند | |
| بر گروه عاد صرصر می‌کند | باز بر هودش معطر می‌کند | |
| می‌کند یک باد را زهر سموم | مر صبا را می‌کند خرم‌قدوم | |
| باد دم را بر تو بنهاد او اساس | تا کنی هر باد را بر وی قیاس | |
| دم نمی‌گردد سخن بی‌لطف و قهر | بر گروهی شهد و بر قومیست زهر | |
| مروحه جنبان پی انعام کس | وز برای قهر هر پشه و مگس | |
| مروحه‌ی تقدیر ربانی چرا | پر نباشد ز امتحان و ابتلا | |
| چونک جزو باد دم یا مروحه | نیست الا مفسده یا مصلحه | |
| این شمال و این صبا و این دبور | کی بود از لطف و از انعام دور |