| تا ز جانها جانشان شد زفت‌تر | که ندیدند آن بلا قوم دگر | |
| پوست از دارو بلاکش می‌شود | چون ادیم طایفی خوش می‌شود | |
| ورنه تلخ و تیز مالیدی درو | گنده گشتی ناخوش و ناپاک بو | |
| آدمی را پوست نامدبوغ دان | از رطوبتها شده زشت و گران | |
| تلخ و تیز و مالش بسیار ده | تا شود پاک و لطیف و با فره | |
| ور نمی‌توانی رضا ده ای عیار | گر خدا رنجت دهد بی‌اختیار | |
| که بلای دوست تطهیر شماست | علم او بالای تدبیر شماست | |
| چون صفا بیند بلا شیرین شود | خوش شود دارو چو صحت‌بین شود | |
| برد بیند خویش را در عین مات | پس بگوید اقتلونی یا ثقات | |
| این عوان در حق غیری سود شد | لیک اندر حق خود مردود شد | |
| رحم ایمانی ازو ببریده شد | کین شیطانی برو پیچیده شد | |
| کارگاه خشم گشت و کین‌وری | کینه دان اصل ضلال و کافری |