| آن یکی واعظ چو بر تخت آمدی | قاطعان راه را داعی شدی | |
| دست برمی‌داشت یا رب رحم ران | بر بدان و مفسدان و طاغیان | |
| بر همه تسخرکنان اهل خیر | برهمه کافردلان و اهل دیر | |
| می‌نکردی او دعا بر اصفیا | می‌نکردی جز خبیثان را دعا | |
| مر ورا گفتند کین معهود نیست | دعوت اهل ضلالت جود نیست | |
| گفت نیکویی ازینها دیده‌ام | من دعاشان زین سبب بگزیده‌ام | |
| خبث و ظلم و جور چندان ساختند | که مرا از شر به خیر انداختند | |
| هر گهی که رو به دنیا کردمی | من ازیشان زخم و ضربت خوردمی | |
| کردمی از زخم آن جانب پناه | باز آوردندمی گرگان به راه | |
| چون سبب‌ساز صلاح من شدند | پس دعاشان بر منست ای هوشمند | |
| بنده می‌نالد به حق از درد و نیش | صد شکایت می‌کند از رنج خویش | |
| حق همی گوید که آخر رنج و درد | مر ترا لابه کنان و راست کرد | |
| این گله زان نعمتی کن کت زند | از در ما دور و مطرودت کند | |
| در حقیقت هر عدو داروی تست | کیمیا و نافع و دلجوی تست | |
| که ازو اندر گریزی در خلا | استعانت جویی از لطف خدا | |
| در حقیقت دوستانت دشمن‌اند | که ز حضرت دور و مشغولت کنند | |
| هست حیوانی که نامش اشغرست | او به زخم چوب زفت و لمترست | |
| تا که چوبش می‌زنی به می‌شود | او ز زخم چوب فربه می‌شود | |
| نفس ممن اشغری آمد یقین | کو به زخم رنج زفتست و سمین | |
| زین سبب بر انبیا رنج و شکست | از همه خلق جهان افزونترست |