| گر خبر آید که شه جرمی نهاد | بر مسلمانان شود او زفت و شاد | |
| ور خبر آید که شه رحمت نمود | از مسلمانان فکند آن را به جود | |
| ماتمی در جان او افتد از آن | صد چنین ادبارها دارد عوان | |
| او عوان را در دعا در می‌کشید | کز عوان او را چنان راحت رسید | |
| بر همه زهر و برو تریاق بود | آن عوان پیوند آن مشتاق بود | |
| پس بد مطلق نباشد در جهان | بد به نسبت باشد این را هم بدان | |
| در زمانه هیچ زهر و قند نیست | که یکی را پا دگر را بند نیست | |
| مر یکی را پا دگر را پای‌بند | مر یکی را زهر و بر دیگر چو قند | |
| زهر مار آن مار را باشد حیات | نسبتش با آدمی باشد ممات | |
| خلق آبی را بود دریا چو باغ | خلق خاکی را بود آن مرگ و داغ | |
| همچنین بر می‌شمر ای مرد کار | نسبت این از یکی کس تا هزار | |
| زید اندر حق آن شیطان بود | در حق شخصی دگر سلطان بود | |
| آن بگوید زید صدیق سنیست | وین بگوید زید گبر کشتنیست | |
| گر تو خواهی کو ترا باشد شکر | پس ورا از چشم عشاقش نگر | |
| منگر از چشم خودت آن خوب را | بین به چشم طالبان مطلوب را | |
| چشم خود بر بند زان خوش‌چشم تو | عاریت کن چشم از عشاق او | |
| بلک ازو کن عاریت چشم و نظر | پس ز چشم او بروی او نگر | |
| تا شوی آمن ز سیری و ملال | گفت کان الله له زین ذوالجلال | |
| چشم او من باشم و دست و دلش | تا رهد از مدبریها مقبلش | |
| هر چه مکرو هست چون شد او دلیل | سوی محبوبت حبیبست و خلیل |