| ای ضیاء الحق حسام الدین توی | که گذشت از مه به نورت مثنوی | |
| همت عالی تو ای مرتجا | می‌کشد این را خدا داند کجا | |
| گردن این مثنوی را بسته‌ای | می‌کشی آن سوی که دانسته‌ای | |
| مثنوی پویان کشنده ناپدید | ناپدید از جاهلی کش نیست دید | |
| مثنوی را چون تو مبدا بوده‌ای | گر فزون گردد توش افزوده‌ای | |
| چون چنین خواهی خدا خواهد چنین | می‌دهد حق آرزوی متقین | |
| کان لله بوده‌ای در ما مضی | تا که کان الله پیش آمد جزا | |
| مثنوی از تو هزاران شکر داشت | در دعا و شکر کفها بر فراشت | |
| در لب و کفش خدا شکر تو دید | فضل کرد و لطف فرمود و مزید | |
| زانک شاکر را زیادت وعده است | آنچنانک قرب مزد سجده است | |
| گفت واسجد واقترب یزدان ما | قرب جان شد سجده ابدان ما | |
| گر زیادت می‌شود زین رو بود | نه از برای بوش و های و هو بود | |
| با تو ما چون رز به تابستان خوشیم | حکم داری هین بکش تا می‌کشیم | |
| خوش بکش این کاروان را تا به حج | ای امیر صبر مفتاح الفرج | |
| حج زیارت کردن خانه بود | حج رب البیت مردانه بود | |
| زان ضیا گفتم حسام‌الدین ترا | که تو خورشیدی و این دو وصفها | |
| کین حسام و این ضیا یکیست هین | تیغ خورشید از ضیا باشد یقین | |
| نور از آن ماه باشد وین ضیا | آن خورشید این فرو خوان از نبا | |
| شمس را قرآن ضیا خواند ای پدر | و آن قمر را نور خواند این را نگر | |
| شمس چون عالی‌تر آمد خود ز ماه | پس ضیا از نور افزون دان به جاه |