| یک جوانی بر زنی مجنون بدست | می‌ندادش روزگار وصل دست | |
| بس شکنجه کرد عشقش بر زمین | خود چرا دارد ز اول عشق کین | |
| عشق از اول چرا خونی بود | تا گریزد آنک بیرونی بود | |
| چون فرستادی رسولی پیش زن | آن رسول از رشک گشتی راه‌زن | |
| ور بسوی زن نبشتی کاتبش | نامه را تصحیف خواندی نایبش | |
| ور صبا را پیک کردی در وفا | از غباری تیره گشتی آن صبا | |
| رقعه گر بر پر مرغی دوختی | پر مرغ از تف رقعه سوختی | |
| راههای چاره را غیرت ببست | لشکر اندیشه را رایت شکست | |
| بود اول مونس غم انتظار | آخرش بشکست کی هم انتظار | |
| گاه گفتی کین بلای بی‌دواست | گاه گفتی نه حیات جان ماست | |
| گاه هستی زو بر آوردی سری | گاه او از نیستی خوردی بری | |
| چونک بر وی سرد گشتی این نهاد | جوش کردی گرم چشمه‌ی اتحاد | |
| چونک با بی‌برگی غربت بساخت | برگ بی‌برگی به سوی او بتاخت | |
| خوشه‌های فکرتش بی‌کاه شد | شب‌روان را رهنما چون ماه شد | |
| ای بسا طوطی گویای خمش | ای بسا شیرین‌روان رو ترش | |
| رو به گورستان دمی خامش نشین | آن خموشان سخن‌گو را ببین | |
| لیک اگر یکرنگ بینی خاکشان | نیست یکسان حالت چالاکشان | |
| شحم و لحم زندگان یکسان بود | آن یکی غمگین دگر شادان بود | |
| تو چه دانی تا ننوشی قالشان | زانک پنهانست بر تو حالشان | |
| بشنوی از قال های و هوی را | کی ببینی حالت صدتوی را |