| گفت ای عنقای حق جان را مطاف | شکر که باز آمدی زان کوه قاف | |
| ای سرافیل قیامتگاه عشق | ای تو عشق عشق و ای دلخواه عشق | |
| اولین خلعت که خواهی دادنم | گوش خواهم که نهی بر روزنم | |
| گرچه می‌دانی بصفوت حال من | بنده‌پرور گوش کن اقوال من | |
| صد هزاران بار ای صدر فرید | ز آرزوی گوش تو هوشم پرید | |
| آن سمیعی تو وان اصغای تو | و آن تبسمهای جان‌افزای تو | |
| آن بنوشیدن کم و بیش مرا | عشوه‌ی جان بداندیش مرا | |
| قلبهای من که آن معلوم تست | بس پذیرفتی تو چون نقد درست | |
| بهر گستاخی شوخ غره‌ای | حلمها در پیش حلمت ذره‌ای | |
| اولا بشنو که چون ماندم ز شست | اول و آخر ز پیش من بجست | |
| ثانیا بشنو تو ای صدر ودود | که بسی جستم ترا ثانی نبود | |
| ثالثا تا از تو بیرون رفته‌ام | گوییا ثالث ثلاثه گفته‌ام | |
| رابعا چون سوخت ما را مزرعه | می ندانم خامسه از رابعه | |
| هر کجا یابی تو خون بر خاکها | پی بری باشد یقین از چشم ما | |
| گفت من رعدست و این بانگ و حنین | ز ابر خواهد تا ببارد بر زمین | |
| من میان گفت و گریه می‌تنم | یا بگریم یا بگویم چون کنم | |
| گر بگویم فوت می‌گردد بکا | ور نگویم چون کنم شکر و ثنا | |
| می‌فتد از دیده خون دل شها | بین چه افتادست از دیده مرا | |
| این بگفت و گریه در شد آن نحیف | که برو بگریست هم دون هم شریف | |
| از دلش چندان بر آمد های هوی | حلقه کرد اهل بخارا گرد اوی |