| دزد قهرخواجه کرد و زر کشید | او بدان مشغول خود والی رسید | |
| گر ز خواجه آن زمان بگریختی | کی برو والی حشر انگیختی | |
| قاهری دزد مقهوریش بود | زانک قهر او سر او را ربود | |
| غالبی بر خواجه دام او شود | تا رسد والی و بستاند قود | |
| ای که تو بر خلق چیره گشته‌ای | در نبرد و غالبی آغشته‌ای | |
| آن به قاصد منهزم کردستشان | تا ترا در حلقه می‌آرد کشان | |
| هین عنان در کش پی این منهزم | در مران تا تو نگردی منخزم | |
| چون کشانیدت بدین شیوه به دام | حمله بینی بعد از آن اندر زحام | |
| عقل ازین غالب شدن کی گشت شاد | چون درین غالب شدن دید او فساد | |
| تیزچشم آمد خرد بینای پیش | که خدایش سرمه کرد از کحل خویش | |
| گفت پیغامبر که هستند از فنون | اهل جنت در خصومتها زبون | |
| از کمال حزم و س الظن خویش | نه ز نقص و بد دلی و ضعف کیش | |
| در فره دادن شنیده در کمون | حکمت لولا رجال مومنون | |
| دست‌کوتاهی ز کفار لعین | فرض شد بهر خلاص ممنین | |
| قصه‌ی عهد حدیبیه بخوان | کف ایدیکم تمامت زان بدان | |
| نیز اندر غالبی هم خویش را | دید او مغلوب دام کبریا | |
| زان نمی‌خندم من از زنجیرتان | که بکردم ناگهان شبگیرتان | |
| زان همی‌خندم که با زنجیر و غل | می‌کشمتان سوی سروستان و گل | |
| ای عجب کز آتش بی‌زینهار | بسته می‌آریمتان تا سبزه‌زار | |
| از سوی دوزخ به زنجیر گران | می‌کشمتان تا بهشت جاودان |