| عیسی مریم به کوهی می‌گریخت | شیرگویی خون او می‌خواست ریخت | |
| آن یکی در پی دوید و گفت خیر | در پیت کس نیست چه گریزی چو طیر | |
| با شتاب او آنچنان می‌تاخت جفت | کز شتاب خود جواب او نگفت | |
| یک دو میدان در پی عیسی براند | پس بجد جد عیسی را بخواند | |
| کز پی مرضات حق یک لحظه بیست | که مرا اندر گریزت مشکلیست | |
| از کی این سو می‌گریزی ای کریم | نه پیت شیر و نه خصم و خوف و بیم | |
| گفت از احمق گریزانم برو | می‌رهانم خویش را بندم مشو | |
| گفت آخر آن مسیحا نه توی | که شود کور و کر از تو مستوی | |
| گفت آری گفت آن شه نیستی | که فسون غیب را ماویستی | |
| چون بخوانی آن فسون بر مرده‌ای | برجهد چون شیر صید آورده‌ای | |
| گفت آری آن منم گفتا که تو | نه ز گل مرغان کنی ای خوب‌رو | |
| گفت آری گفت پس ای روح پاک | هرچه خواهی می‌کنی از کیست باک | |
| با چنین برهان که باشد در جهان | که نباشد مر ترا از بندگان | |
| گفت عیسی که به ذات پاک حق | مبدع تن خالق جان در سبق | |
| حرمت ذات و صفات پاک او | که بود گردون گریبان‌چاک او | |
| کان فسون و اسم اعظم را که من | بر کر و بر کور خواندم شد حسن | |
| بر که سنگین بخواندم شد شکاف | خرقه را بدرید بر خود تا بناف | |
| برتن مرده بخواندم گشت حی | بر سر لاشی بخواندم گشت شی | |
| خواندم آن را بر دل احمق بود | صد هزاران بار و درمانی نشد | |
| سنگ خارا گشت و زان خو بر نگشت | ریگ شد کز وی نروید هیچ کشت |