| می‌کشیدش تا به داود نبی | که بیا ای ظالم گیج غبی | |
| حجت بارد رها کن ای دغا | عقل در تن آور و با خویش آ | |
| این چه می‌گویی دعا چه بود مخند | بر سر و و ریش من و خویش ای لوند | |
| گفت من با حق دعاها کرده‌ام | اندرین لابه بسی خون خورده‌ام | |
| من یقین دارم دعا شد مستجاب | سر بزن بر سنگ ای منکرخطاب | |
| گفت گرد آیید هین یا مسلمین | ژاژ بینید و فشار این مهین | |
| ای مسلمانان دعا مال مرا | چون از آن او کند بهر خدا | |
| گر چنین بودی همه عالم بدین | یک دعا املاک بردندی بکین | |
| گر چنین بودی گدایان ضریر | محتشم گشته بدندی و امیر | |
| روز و شب اندر دعااند و ثنا | لابه‌گویان که تو ده‌مان ای خدا | |
| تا تو ندهی هیچ کس ندهد یقین | ای گشاینده تو بگشا بند این | |
| مکسب کوران بود لابه و دعا | جز لب نانی نیابند از عطا | |
| خلق گفتند این مسلمان راست‌گوست | وین فروشنده‌ی دعاها ظلم‌جوست | |
| این دعا کی باشد از اسباب ملک | کی کشید این را شریعت خود بسلک | |
| بیع و بخشش یا وصیت یا عطا | یا ز جنس این شود ملکی ترا | |
| در کدامین دفترست این شرع نو | گاو را تو باز ده یا حبس رو | |
| او به سوی آسمان می‌کرد رو | واقعه‌ی ما را نداند غیر تو | |
| در دل من آن دعا انداختی | صد امید اندر دلم افراختی | |
| من نمی‌کردم گزافه آن دعا | همچو یوسف دیده بودم خوابها | |
| دید یوسف آفتاب و اختران | پیش او سجده‌کنان چون چاکران |