| چون دقوقی آن قیامت را بدید | رحم او جوشید و اشک او دوید | |
| گفت یا رب منگر اندر فعلشان | دستشان گیر ای شه نیکو نشان | |
| خوش سلامتشان به ساحل با زبر | ای رسیده دست تو در بحر و بر | |
| ای کریم و ای رحیم سرمدی | در گذار از بدسگالان این بدی | |
| ای بداده رایگان صد چشم و گوش | بی ز رشوت بخش کرده عقل و هوش | |
| پیش از استحقاق بخشیده عطا | دیده از ما جمله کفران و خطا | |
| ای عظیم از ما گناهان عظیم | تو توانی عفو کردن در حریم | |
| ما ز آز و حرص خود را سوختیم | وین دعا را هم ز تو آموختیم | |
| حرمت آن که دعا آموختی | در چنین ظلمت چراغ افروختی | |
| همچنین می‌رفت بر لفظش دعا | آن زمان چون مادران با وفا | |
| اشک می‌رفت از دو چشمش و آن دعا | بی خود از وی می بر آمد بر سما | |
| آن دعای بی خودان خود دیگرست | آن دعا زو نیست گفت داورست | |
| آن دعا حق می‌کند چون او فناست | آن دعا و آن اجابت از خداست | |
| واسطه‌ی مخلوق نه اندر میان | بی‌خبر زان لابه کردن جسم و جان | |
| بندگان حق رحیم و بردبار | خوی حق دارند در اصلاح کار | |
| مهربان بی‌رشوتان یاری‌گران | در مقام سخت و در روز گران | |
| هین بجو این قوم را ای مبتلا | هین غنیمت دارشان پیش از بلا | |
| رست کشتی از دم آن پهلوان | واهل کشتی را بجهد خود گمان | |
| که مگر بازوی ایشان در حذر | بر هدف انداخت تیری از هنر | |
| پا رهاند روبهان را در شکار | و آن زدم دانند روباهان غرار |