| من چو بینمشان معین پیش خویش | از چه رو رو را کنم همچون تو ریش | |
| گرچه بیرون‌اند از دور زمان | با من‌اند و گرد من بازی‌کنان | |
| گریه از هجران بود یا از فراق | با عزیزانم وصالست و عناق | |
| خلق اندر خواب می‌بینندشان | من به بیداری همی‌بینم عیان | |
| زین جهان خود را دمی پنهان کنم | برگ حس را از درخت افشان کنم | |
| حس اسیر عقل باشد ای فلان | عقل اسیر روح باشد هم بدان | |
| دست بسته‌ی عقل را جان باز کرد | کارهای بسته را هم ساز کرد | |
| حسها و اندیشه بر آب صفا | همچو خس بگرفته روی آب را | |
| دست عقل آن خس به یکسو می‌برد | آب پیدا می‌شود پیش خرد | |
| خس بس انبه بود بر جو چون حباب | خس چو یکسو رفت پیدا گشت آب | |
| چونک دست عقل نگشاید خدا | خس فزاید از هوا بر آب ما | |
| آب را هر دم کند پوشیده او | آن هوا خندان و گریان عقل تو | |
| چونک تقوی بست دو دست هوا | حق گشاید هر دو دست عقل را | |
| پس حواس چیره محکوم تو شد | چون خرد سالار و مخدوم تو شد | |
| حس را بی‌خواب خواب اندر کند | تا که غیبیها ز جان سر بر زند | |
| هم به بیداری ببینی خوابها | هم ز گردون بر گشاید بابها |