| شیخ گفت او را مپندار ای رفیق | که ندارم رحم و مهر و دل شفیق | |
| بر همه کفار ما را رحمتست | گرچه جان جمله کافر نعمتست | |
| بر سگانم رحمت و بخشایش است | که چرا از سنگهاشان مالش است | |
| آن سگی که می‌گزد گویم دعا | که ازین خو وا رهانش ای خدا | |
| این سگان را هم در آن اندیشه دار | که نباشند از خلایق سنگسار | |
| زان بیاورد اولیا را بر زمین | تا کندشان رحمة للعالمین | |
| خلق را خواند سوی درگاه خاص | حق را خواند که وافر کن خلاص | |
| جهد بنماید ازین سو بهر پند | چون نشد گوید خدایا در مبند | |
| رحمت جزوی بود مر عام را | رحمت کلی بود همام را | |
| رحمت جزوش قرین گشته بکل | رحمت دریا بود هادی سبل | |
| رحمت جزوی بکل پیوسته شو | رحمت کل را تو هادی بین و رو | |
| تا که جزوست او نداند راه بحر | هر غدیری را کند ز اشباه بحر | |
| چون نداند راه یم کی ره برد | سوی دریا خلق را چون آورد | |
| متصل گردد به بحر آنگاه او | ره برد تا بحر همچون سیل و جو | |
| ور کند دعوت به تقلیدی بود | نه از عیان و وحی تاییدی بود | |
| گفت پس چون رحم داری بر همه | همچو چوپانی به گرد این رمه | |
| چون نداری نوحه بر فرزند خویش | چونک فصاد اجلشان زد بنیش | |
| چون گواه رحم اشک دیده‌هاست | دیده‌ی تو بی نم و گریه چراست | |
| رو به زن کرد و بگفتش ای عجوز | خود نباشد فصل دی همچون تموز | |
| جمله گر مردند ایشان گر حی‌اند | غایب و پنهان ز چشم دل کی‌اند |